Mijn naam is Willy Pama. En op 10 juli 1991 stond mijn wereld letterlijk stil. Van een roze wolk, viel ik in een diep gat. Mijn eerste kind, Vincent, werd dood geboren. Wat een verdriet. Toen in februari 1992 ook mijn tweede kind, Maurits, levenloos ter wereld kwam wist ik niet meer waar ik het moest zoeken. Hoeveel verdriet kan een mens hebben.
Ik krabbelde op, ging weer werken, werd opnieuw zwanger en kreeg een derde – levende – zoon, Jeroen. Het leven ging door. Het verdriet om mijn doodgeboren kinderen bleef altijd sluimerend aanwezig; wel werd het door de jaren heen minder schrijnend.
Het werk, in het sociaal domein, dat me altijd op de been had gehouden veranderde in 2010 en gaf steeds minder voldoening. En zomaar op dag had ik een ingeving – ik wilde iets gaan doen met wat mij was overkomen en mijn ervaring met rouw en verlies inzetten om anderen te helpen. Want ik weet wat rouwen is en ik weet hoe moeilijk het is door te leven met een groot verlies.
Rouwverwerken bestaat niet
Maar een baan van 36 uur combineren met een opleiding zag ik niet zitten, dus ik schoof het voor me uit. In november 2015 verloor ik die baan. Weer een verlies. Nu was de tijd rijp en ik meldde mij aan voor de tweejarige opleiding ‘Omgaan met Verlies’ bij Opleidingen Land van Rouw in Nijmegen. In februari 2017 begon de opleiding en in november 2018 ben ik geslaagd. Ik heb in deze opleidingsjaren veel over mijzelf geleerd. De opleiding liet mij naar al mijn verliezen kijken. Ik leerde over de splitsing van ziel en over overlevingsdelen. Dat rouwen hard werken is en daarom heel vermoeiend is. Dat verwerken niet bestaat, maar dat je een verlies moet verweven in je leven. En dat heb ik gedaan en ik zo sta ik nu met mijn gezicht naar de zon.